Geçmiş beynin sistematik biçim de kodladığı hatırlamak istediği fotoğraf kareleri ile doludur. Geçmiş, gerçeklik değil, hatırat arsivimizden hazirladigimiz bir önizlemedir. Önemli olan hatırladıklarımız ya da hatırlamak istediklerimiz değil, bizim şu an ve şimdi, geçmişe dair neler hissedebildigimizdir. Bunun için kalbin rehberliğine müracaat ederiz. Kalpte ki his, bizim geçmişimiz ve duygusal kimliğimizdir. Eğer, ama, keşke gibi pişmanlığı yansıtan kelimelerimız beynimiz de çoksa demek oluyor ki; geçmiş bizim için çokta geçmemiş eylemler bütünü olarak yerin de duruyor. Hayatın kalanı için umud edebilme yetisi hep var olmalı insanın. Umud etmek yaşatır, yürütür, aydınlatır. Bir civcivin mısır tanesi yeme ihtimali kadar canlı olmalı umut. Mesela büyüyeceğini düşünebilmeli insan, yaşam şartları ne olursa olsun zorlukların kamçılayan ve değerli kılan yanını hissedebilmeli.
At yarışın da gibi koşturduğu hayatın bir hastalıkla sona erebileceğini bilmeli. Üç günlük dünya da kırkbin çeşit entrikanin başrolünde olmamalı.Sınavlar içinde ki yaşamın da, insanlara saygıyla, onurla ve kıymetle yaklaştığın da yüksek bir ruh olacağını bilmeli.
Merhamet durabilmesi en kolay durakken , istasyonun Merhamet yazan kısmın da es geçmeden derin bir soluk alıp beklemeli. Hiçbir kurtarıcı umut yüreğinde yokken ota,kuşa, böceğe, insana merhametle yaklaşabilmeli. Dedim ya bir civciv kadar umudu olmalı insanın, büyüyeceğini, geçmeyecek hiç bir sıkıntının olmadığını ,umut, merhamet ve sevginin iç içe olması gerektiğini düşünebilmeli. ..
