İstiyoruz ki;sadece sevmekten konuşalım...Olmuyor işte ...Benliğimiz yaralı hallerinin en zalim tarafıyla yaklaşıyor tüm ağrıyan noktalarımıza...Her anıda başka bir yaşanmışlığı duyumsayarak uzaklaşıyoruz dünya gerçeklerinden.. Geriye telafiler ve tedavisi uzun sürecek olan yürek yangınları kalıyor...
Hayatı mesnetsiz gerçeklerden ibaret sananlar sadece yaşayıp giderken; siz takıldığınız inceliklerde beklemekte kalıyorsunuz..Beklemek; bir o kadar yormaktır zihnin fıtratında olan tüm samimi duyguları.Beklemek yormaktır ruhunuz da eyleme hazır tüm noktaları ... Bekliyorsunuz akıp geçmesi gereken zamanın üzerinize bıraktığı tüm kirlerin gidermesini...Oysa akan zaman , sadece keseden giden ve hazırdan tüketilen ömürden büyük bir dilim...Ömrün geçiyor ey fani uykuya yatırdığın acıların uyanmasın diye beklerken.Oysa uyuyan sadece sensin ..Uyanmaya korkuyorsun ve bilmiyorsun neden uyanmak istemediğini.İncinmekten korkuyorsun,yüreğinin seni yine ateşe itmesinden çekiniyorsun...Biliyosun ki her defasında hata yapıyosun...Ve hata yapmak seni ölesiye incitiyor. Tüm yaşanacaklardan kaçıyosun istemeye istemeye.Hak etmedim diyorsun belkide (ben bunları hak etmedim) Fakat hak ettiğinin ne olduğunuda düşünemiyorsun...
İyiyi bilmeyen kötüyü nasıl ayırd edebilir , bunları anlayamıyorsun...Uyku girmiyor gözlerine ,dört duvardan ibaret sanıyorsun dünyanı..Yatak dar geliyor geceleri çekebildiğin ızdıraba,yorganlar az geliyor acılı hislerinin üşütmelerini kapatmaya. Ve sen yaz güneşlerinde üşüyosun.Aklın almıyor bekleme istasyonuna benzeyen ömrünün duraklarını.Anlamıyorsun sen sevmelerin değerini.Anlayamıyorsun yüreğinin kulaklarına söylediklerini. Hayat kocaman bir karmaşa gibi sıktıkça nefesini;tüketiyorsun sevdiğini ve geleceğini..Belki anlarsınla başlayan cümlelerin var en çok...belki anlardım ne hissettiğini bilmiş olabilseydim..Uzaksın en yakın gördüğün anlarda bile kendine,uzaksın ve sıkılgan.Sebebini sende bilmiyorsun....
