ÇAYDA Kİ ŞEKER OLABİLMEK (AŞKTA ERİMEK)

           Altı üstü seni seviyorum demek vardı cümlelerimizin çıkma  niyetinde,Dilimize her seferinde başka sitemli bir söz başka zahmetli bir terennüm geldi.Koptuk gönül telimizde en severek çaldığımız nağmeden. Çıkarmak istediğimiz sesler bunlar değilken yanlış notalardan bastık muhabbetin seslerini.Hayat bu denli  yoğun yaşatırken tüm sevgileri aklımızda; hissettiklerimiz   yüreğimize ve dilimize yansımadı.Bir aşkın sürencemesinde söylemek isteyipte dile getiremediklerimiz hanesine yazıldı tüm hayallerimiz...Bir kaç terenümün ardı sıra dilimizden sitem veryansından başka söz çıkmaz oldu...
    İstiyoruz ki;sadece  sevmekten konuşalım...Olmuyor işte ...Benliğimiz yaralı hallerinin en zalim tarafıyla yaklaşıyor tüm ağrıyan noktalarımıza...Her anıda başka bir yaşanmışlığı duyumsayarak uzaklaşıyoruz  dünya gerçeklerinden.. Geriye telafiler ve tedavisi uzun sürecek olan yürek yangınları kalıyor...
        Hayatı mesnetsiz gerçeklerden ibaret sananlar sadece yaşayıp giderken; siz takıldığınız inceliklerde beklemekte kalıyorsunuz..Beklemek; bir o kadar yormaktır zihnin fıtratında olan tüm samimi duyguları.Beklemek yormaktır ruhunuz da eyleme hazır tüm noktaları ... Bekliyorsunuz akıp geçmesi gereken zamanın üzerinize bıraktığı tüm kirlerin gidermesini...Oysa akan zaman , sadece keseden giden ve hazırdan tüketilen ömürden büyük bir dilim...Ömrün geçiyor ey fani uykuya yatırdığın acıların uyanmasın  diye beklerken.Oysa uyuyan sadece sensin ..Uyanmaya korkuyorsun ve bilmiyorsun neden uyanmak istemediğini.İncinmekten korkuyorsun,yüreğinin seni yine ateşe itmesinden çekiniyorsun...Biliyosun ki her defasında hata yapıyosun...Ve hata yapmak seni ölesiye incitiyor. Tüm yaşanacaklardan kaçıyosun istemeye istemeye.Hak etmedim diyorsun belkide (ben bunları  hak etmedim) Fakat hak ettiğinin ne olduğunuda düşünemiyorsun...
         İyiyi bilmeyen kötüyü nasıl ayırd edebilir , bunları anlayamıyorsun...Uyku girmiyor gözlerine ,dört duvardan ibaret sanıyorsun dünyanı..Yatak dar geliyor geceleri çekebildiğin ızdıraba,yorganlar az geliyor acılı hislerinin üşütmelerini kapatmaya. Ve sen yaz güneşlerinde üşüyosun.Aklın almıyor bekleme istasyonuna benzeyen ömrünün duraklarını.Anlamıyorsun  sen sevmelerin değerini.Anlayamıyorsun yüreğinin kulaklarına söylediklerini. Hayat kocaman bir karmaşa gibi sıktıkça nefesini;tüketiyorsun sevdiğini ve geleceğini..Belki anlarsınla başlayan cümlelerin var en çok...belki anlardım ne hissettiğini bilmiş olabilseydim..Uzaksın en yakın gördüğün anlarda bile kendine,uzaksın ve sıkılgan.Sebebini sende bilmiyorsun....
        

Senle kapansın gözlerim diyebilseydin bir kez olsun bana.Yarın öleceğini bilsen bile seninle mutluyum diyebilseydin...Kollarını sarabilseydin boynuma şartsız ve kuralsız,gözlerin gözlerime güneş gibi doğsun isteseydin.Bir gün taleb etseydin kalbimin anahtarını;al zaten kalbimde senin deseydim sana...Pembe hayallerimiz olmasada gri hüzünlerimizi paylaşabilseydik yürek yüreğe...Her sızıda  nefes nefese ömrün geçenlerine  dem vurabilseydik.Bir bardak çayla iki kesme şekerin vuslatına erebilseydik...İşte o zaman   sevgili belki  bizde erişirdik Kerem ve Aslı ya.