Vefa görmemiş yüreğini teslim edebileceği kimi kimsesi kalmamıştı dünyada. İnsanlardan umudunu kestiğinden beri , yalnızlığını unutmak için kedilere sevgisini sunar olmuştu. Ne nankördü gençliğini sömürenler. Evlenmek için tutuştuğu adamı reddedişi , kardeşlerinin çocuklarına bedava bakıcılık yapışı , elaleme hizmetçi gibi kılınması. Bir yerde değil çok yerde hata yapmış biliyordu . Sadece pişmanlık kotarirmiydi çileli geçen gençliği ?
Bir yuvası olsaydı böyle terkedilmiş ,işe yaramaz ve kıymetsiz hissetmezdi mutlaka. Belki işi gücü olan çocukları olurdu. Akşamları çocuklarıyla oturacağı sofraları ve dizleri üstünde oturtup elleriyle ağızlarına lokmalar sokacağı torunları ... Hayali güzeldi ama gerçeklerin ağırlığı da beton gibi ağırdı. İnsan kendine kusermiydi acaba . Küskündü geçmişinde kendini perişan eden o anne tarafına. Doğurmadan ana olmak zorunda kalmıştı. Kahrettigi düzen ,kahrettigi bir hayatın enkazında yaşamaya mecbur bırakmıştı yalnızlığını.
Ama bu nankör kedi her ağladığında elini yüzünü yalardı. Sanki bak ben senin yanındayım ,hiç ağlama hep yanındayım derdi. Ağlaması kesilirdi yaşlı kadının ,kırışıklıklarını burustura burustura gülerdi.
Kirli koymuştu kedisinin adını. Sen kirli ben kirli der , ödül olarak yağa bandirdigi ekmekleri verirdi. Bir akşam yalnızlığını unuturcasina ağrıdı sırtı, nefesi taksit taksit çıktı göğsünden. Eski ahşap evin gaz lambası hiç kısılmadı o akşam. Yaşlı kadın inledi sabaha kadar ,kedi miyavladi . Sonra uzaklardan ezan sesleri duydu. Bir rahatlık çöktü üzerine kirli kedi kollarının arasına girdi. Sonsuz gibi gelen bir uykuya daldilar. Gözlerinin ağırlığında çocukluğunu gördü ,mutlu olduğu anları ...
Sonra kendini gördü yer yatağında yatarken, kirli yüzünü yaliyordu. Patileriyle suratına dokunuyordu. Hissetmiyordu, " öldüm mü ben şimdi" dedi.
Ölmüştü ,ağlayamiyordu. Bir tek kedi onu terk etmemişti ,şimdi o kediyi terk ediyordu.
