İnsan Umutlarıyla Var Olur

        
            Geçmiş beynin sistematik biçim de kodladığı hatırlamak istediği fotoğraf kareleri ile doludur. Geçmiş, gerçeklik değil, hatırat arsivimizden hazirladigimiz bir önizlemedir. Önemli olan hatırladıklarımız ya da hatırlamak istediklerimiz değil, bizim şu an ve şimdi, geçmişe dair neler hissedebildigimizdir. Bunun için kalbin rehberliğine müracaat ederiz. Kalpte ki his, bizim geçmişimiz ve duygusal kimliğimizdir. Eğer, ama, keşke gibi pişmanlığı yansıtan kelimelerimız beynimiz de çoksa demek oluyor ki; geçmiş bizim için çokta geçmemiş eylemler bütünü olarak yerin de duruyor. Hayatın kalanı için umud edebilme yetisi hep var olmalı insanın. Umud etmek yaşatır, yürütür, aydınlatır. Bir civcivin mısır tanesi yeme ihtimali kadar canlı olmalı umut. Mesela büyüyeceğini düşünebilmeli insan, yaşam şartları ne olursa olsun zorlukların kamçılayan ve değerli kılan yanını hissedebilmeli.

            At yarışın da gibi koşturduğu hayatın bir hastalıkla sona erebileceğini bilmeli. Üç günlük dünya da kırkbin çeşit entrikanin başrolünde olmamalı.Sınavlar içinde ki yaşamın da, insanlara saygıyla, onurla ve kıymetle yaklaştığın da yüksek bir ruh olacağını bilmeli.

          Merhamet durabilmesi en kolay durakken , istasyonun Merhamet yazan kısmın da es geçmeden derin bir soluk alıp beklemeli. Hiçbir kurtarıcı umut yüreğinde yokken ota,kuşa, böceğe, insana merhametle yaklaşabilmeli. Dedim ya bir civciv kadar umudu olmalı insanın, büyüyeceğini, geçmeyecek hiç bir sıkıntının olmadığını ,umut, merhamet ve sevginin iç içe olması gerektiğini düşünebilmeli. ..

YALNIZIN KADERİ

          

               Vefa görmemiş yüreğini teslim edebileceği kimi kimsesi kalmamıştı dünyada. İnsanlardan umudunu kestiğinden beri , yalnızlığını unutmak için kedilere sevgisini sunar olmuştu. Ne nankördü gençliğini sömürenler. Evlenmek için tutuştuğu adamı reddedişi , kardeşlerinin çocuklarına bedava bakıcılık yapışı , elaleme hizmetçi gibi kılınması. Bir yerde değil çok yerde hata yapmış biliyordu . Sadece pişmanlık kotarirmiydi çileli geçen gençliği ?

            Bir yuvası olsaydı böyle terkedilmiş ,işe yaramaz ve kıymetsiz hissetmezdi mutlaka. Belki işi gücü olan çocukları olurdu. Akşamları çocuklarıyla oturacağı sofraları ve dizleri üstünde oturtup elleriyle ağızlarına lokmalar sokacağı torunları ... Hayali güzeldi ama gerçeklerin ağırlığı da beton gibi ağırdı. İnsan kendine kusermiydi acaba . Küskündü geçmişinde kendini perişan eden o anne tarafına. Doğurmadan ana olmak zorunda kalmıştı. Kahrettigi düzen ,kahrettigi bir hayatın enkazında yaşamaya mecbur bırakmıştı yalnızlığını.

           Ama bu nankör kedi her ağladığında elini yüzünü yalardı. Sanki bak ben senin yanındayım ,hiç ağlama hep yanındayım derdi. Ağlaması kesilirdi yaşlı kadının ,kırışıklıklarını burustura burustura gülerdi.

         Kirli koymuştu kedisinin adını. Sen kirli ben kirli der , ödül olarak yağa bandirdigi ekmekleri verirdi. Bir akşam yalnızlığını unuturcasina ağrıdı sırtı, nefesi taksit taksit çıktı göğsünden. Eski ahşap evin gaz lambası hiç kısılmadı o akşam. Yaşlı kadın inledi sabaha kadar ,kedi miyavladi . Sonra uzaklardan ezan sesleri duydu. Bir rahatlık çöktü üzerine kirli kedi kollarının arasına girdi. Sonsuz gibi gelen bir uykuya daldilar. Gözlerinin ağırlığında çocukluğunu gördü ,mutlu olduğu anları ...

      Sonra kendini gördü yer yatağında yatarken, kirli yüzünü yaliyordu. Patileriyle suratına dokunuyordu. Hissetmiyordu, " öldüm mü ben şimdi" dedi.
Ölmüştü ,ağlayamiyordu. Bir tek kedi onu terk etmemişti ,şimdi o kediyi terk ediyordu.

CENNET NEREDE?

        

        Cennet nerede diye sordu yeşil gözlerini kısarak küçük çocuk. Gülümseyen yüzüyle saçlarına dokundu annesi .            
" Seni seven canlıların olduğu her yer cennettir "diye cevapladi . Çocuk sevinçle ellerini birbirine vurdu ,
"öyleyse ben senin cennetinim değilmi "dedi . Kadın tüm samimiyetiyle cevap verdi yeniden
"Evet ben senin cennetinim ,sende benim" ...

Domates Salçası İncir Reçeli

Pastırma yazı dedikleri sıcaklar bu günlerde yaşadığımız sıcaklık olmalı. Hava gerçekten çok sıcak bu mevsimde biraz daha düşük sıcaklıklar hafif akşam usumelerinide bekleriz .
Eskiden annem bu sıcakları değerlendirir konserveler yapar , reçel kaynatır, iplere dolmalık biberler patlıcanlar dizerdi. O dizilen kurutmalık sebzeler pencere demirlerinin gerdanlığı olurdu. Sonra kabakmis ,patlıcan ,fasulye ,domatesler dilimlenir ya da sebzesine göre yarılır çatıların üzerine ,masaların uzerine tepsi tepsi dizilirdi. Eristeler imece usulü kesilir sonra da imeceye katılan hatunlarla kendi el emekleri kocaman kazanlarda piserdi. Biber salçaları ,domates salçaları ayrı ayrı işlemlerle salcalastirilir ,büyük bakır legenlerde kaynatılıp soğudukça büyük boy kaplara aktarılır ağızları zeytinyağı ile sırlanır kışı beklerdi.
Çocuktuk o zamanlar herşey doğaldı belki de . Sebzelerin kokusu ve tadı birbirinden farklıydı. Elmalar kütür kütür ,salatalıklar kırıldığında mis gibi koku yayardı. Samimiyet vardı insanların yüreğinde . Mesela annem evde yoksa okuldan geldigimiz vakit. Döndü yengemiz vardı ,(hiç çekinmeden girer çıkardık evlerine ) karnımızı doyurur dersimizi çalışmamız için annesel bir baskı yapardı.
Sonra konu komşu kadınlar kışlık hazırlığı olmayanlara ( maddi olarak imkansızlıklar sebebiyle) kendi hazirladiklarindan hepsi birer çıkın yapar , hiç hazırlıksız olanında evi kışa hazır hale gelirdi. Kadınlar birbirine yardım eder yün yıkayıp dider . Sokak ortasında yada bahçede geniş betonu olanların kapısında halılarını yardımlaşma yıkardı. Her evin hayta bir delikanlısı ve evlenme çağına yaklaşan maharetli genç kızları vardı. Genç kızlar yaşlı komşu teyzelerin günlük yarım saat hadi bilemedin birer saat ev işlerine yardım eder ,yemeklerini yapar ,hüner gösterirlerdi. Belkide bu sayede maharetleri gelişir ,özgüvenle hayata yaklaşır,ev ve yaşam adabına ait doneleri genç yaşta tespit ederlerdi.
Hayta delikanlılar ütülü satenimsi gömlekleriyle salınır ,genellikle toplanılan nokta mahalle bakkalının önü olur,kimselere göstermeden babalarından arakladiklari Samsun yahut Maltepe sigaralarıni içerlerdi. O günlerde en büyük hobi internet değildi hâlâ. Yürekler yüreklere daha yakın olduğu için komşular birbirlerinin her halini bilir ,sıkıntı zamanlarında teklifsiz durumu kotarırlardı.
Yokluk vardı en çok ama o kocaman kalplerinde samimiyet bütün yokluklari varlığın somut biçimi haline getirirdi.
Zaman geçti bazen sele atarak,bazen delerek ,belki hatirlamasakta gülerek. Artık herkesin ayakları yerde ve aklı yerinde . Şimdi herşey var fakat o samimiyet hiçbir yerde yok. Yetmişinde ki annemin de hiç bişey yapmaya isteği yok.Hayat yordu onu da ,bekledikleri, olmayanları,yitirdikleri. Bu sene artık incirler reçel olmadı,yenildi dağıtıldı. Bir salça ,eriste,ezme yapıldı orda kalındı. Bizim mi artık şekerimiz ve yükselen tansiyonumuz var . O yüzden ki her incir reçeli görüp yediğimde gözlerim o en eski fakirliğin samimiyetle yâşla , boğazım hıçkırık la doluyor.
Ya siz yaptınız mı incir reçeli ve salça?

MUTLULUK FORMÜLÜ

Hayat mutlu olmaya dair dip notlarını el altından gönderme becerisine sahip muhteşem , mucizevi bir sunumdur.  Birkaç saate bitecek olan bu ve önce ki günler şunu öğretti bana ;
- Bazen en yakınınızda ki insanlar hislerinizi, sıkıntılarınızı , önemsediklerinizi ,içsel karmaşanızı bilemez. O an ne hissediyorsanız ,olanca sadeliğiyle anlatın...
- Aklınızın yatmadığı ve sizi zorlayacak hiçbir duruma EVET demeyin. HAYIR demek bazen en büyük kurtarıcıdır.
- Mutlu olmak için kendinize ön şartlar koyup  kimsenin hayatının düzene girmesini beklemeyin .Önemli olan sizin hayatınızın bir düzende olup olmadığıdır....

- Sürekli olarak fedakarlık etmeniz isteniyorsa kullanıldığınızı fark edin.

- Negatif insanların  sizi dert kuyuları olarak kullanıp ruhi çürüklüklerini üzerinize boca etmelerine izin vermeyin.

- Eleştiri denen sihirli bir  ok vardır .Dozunda ve dengeli eleştiriye daima kulak kabartın .

- Sizi muhtevanızda barındırdıklarınız için sevemeyen insanlardan uzaklaşın .

- Kimseye şartlı sevgi sunmayın ve size de aynı durum yapıldığında ön şartlı yaklaşımları kabullenmeyin .

- Bireyin birinci tekil şahısın (Ben ) olduğunu unutmayın.Birey  sensin ,toplumun en küçük yapı taşı ,en önemli olanı da sensin!

- İnsanlar kendilerine karşı; en özel yaklaşımı hak ettikleri yaklaşım olarak algıladığın da bir adım geriye çekilin ve uyarın.

- Bazen insanlar tahammül edilmez olur buna bende dahilim o eşek saatler de kimseye (bana da ) yaklaşmayın.

- Düzen ; yaratıcı zeka, patlayan fikirler ve erdemlerin karşısında olabilir .Bazen sisteminiz depresyona , ruhi çöküşlere kapı aralar sinirsel iletileriniz  hata mesajı verir. O anlar da özünüze dönmek için olumlu düşünmek ve en haşmetli anılardan bir sunumla geçmiş güzellikleri anımsamak gerekir.

- En iyi motivasyon daha önce başarı listenize kaydettiklerinizi anımsamaktır. Öz güven yitimlerin de bu başarılar aklınızın bir köşesinde olsun.

- Fazla övgü ve gereksiz nasihatin olduğu her yeri terk edin .Her ikisinde de bir çıkar durumu mutlaka söz konusudur.

- Her zorluğun kendine özgü bir yol güzergahı vardır. Ve bu yol güzergahları sizlerin sıradanlaşmamış yanlarınızı ,sıralı düşünme alışkanlığı  ile şekillenmemiş yaratıcı tarafınızı tetiklediği sürece kıymetlidir. Zorlukları , sizi itekleyen güçlere dönüştürdüğünüz sürece sorunları aşma beceriniz artar.

- Kaktüsler susuz kaldığında dahi yaşama becerisi gösteren ve gelişen bitkilerdir. Hayata bir kaktüs gibi  güçlü tutunun .Zaman zaman yaşamın kendisine  tutunurken de  en dikenli zamanlarınız da sevdiklerinizden uzak durun...

- Ve depresyon siz ona kapı araladığınız da kapınızı çalar. Vefasızlıkları,sıkıntıları,korkuları bırakın .Şimdi şu an dışında hiçbirşeyi hatırlamak zorunda değilsiniz ve geri gelmeyecek olan dününüzü unutun ,yaşadığınız anı kıymetlendirin.

Gerisinde dipnotlarımı sonra ki bir zaman yazılmak üzere beynime hapsediyor ve bırakıyorum.Biliyorum ki amnezik düşünme sistemim nasıl olsa bunları unutacak .Ve ben yine içimde ki hümanist yanımı kamuflaj olarak kullanıp kendimi kandıracağım. Fakat yazdıklarım yaşadığım anı kıymetlendirmek adına burada kayıtlı olacak...